دیسترس تنفسی حاد (Acute respiratory distress syndrome, ARDS)

سندرم دیسترس حاد تنفسی (ARDS) نوعی صدمه شدید ریه است که با ادم ناگهانی و پیشرونده ریوی، افزایش نفوذپذیری دو طرفه، هیپوکسمی بدون پاسخ به اکسیژن مکمل و عدم افزایش فشار دهلیز چپ مشخص می شود. ARDS زمانی اتفاق می افتد که محرک های التهابی باعث آزاد شدن واسطه های سلولی و شیمیایی شده و علاوه بر آسیب های ساختاری دیگر به ریه ها، به غشای مویرگی آلوئولار آسیب می رسانند. عوامل مرتبط با ایجاد ARDS شامل آسیب مستقیم به ریه ها (به عنوان مثال استنشاق دود) یا آسیب غیرمستقیم به ریه ها (به عنوان مثال شوک) هستند. ARDS با مرگ و میر ۲۵ تا ۵۸ درصد همراه بوده و علت اصلی مرگ و میر در ARDS نارسایی چند سیستم غیر ریوی اغلب با سپسیس است.

حبابچه ی طبیعی (سمت چپ) و حبابچه های پر شده از آب در سندرم زجر تنفسی حاد ناشی از پنومونی

علائم

• شروع سریع تنگی نفس معمولاً ۱۲ تا ۴۸ ساعت پس از یک واقعه آغازگر
• ممکن است جمع شدگی و ترک خوردگی بین دنده ای وجود داشته باشد
• هیپوکسمی شریانی به مکمل اکسیژن پاسخ نمی دهد
• آسیب ریه سپس به آلوئولیت فیبروزه همراه با هیپوکسمی مداوم و شدید تبدیل می شود
• افزایش فضای مرده آلوئولار و کاهش کمپلیانس ریوی

تشخیص

• بررسی سطح پپتید ناتریورتیک مغزی پلاسما (BNP)
• اکوکاردیوگرافی
• کاتتریزاسیون شریان ریوی

جهت مطالعه بیشتر پیرامون این موضوع، به مقاله نکاتی درباره ساختار و عملکرد دستگاه تنفسی مراجعه نمایید.

درمان

• بیماری زمینه ای را شناسایی و درمان کنید. مراقبت های تهاجمی حمایتی ( مانند لوله گذاری و تهویه مکانیکی، حفظ گردش خون، حجم مایعات کافی و تغذیه مناسب) را فراهم کنید.
• هنگامی که بیمار دچار هایپوکسمی می شود از اکسیژن مکمل استفاده کنید.
• مقادیر ABG، پالس اکسی متری و آزمایش عملکرد ریوی را کنترل کنید.
• با پیشرفت بیماری از فشار مثبت بازدم (PEEP) استفاده کنید.
• هیپوولمی را با دقت درمان کنید. از اضافه بار پرهیز کنید (ممکن است به عوامل اینوتروپیک یا وازوپرس نیاز باشد).

مداخلات پرستاری

• نظارت دقیق بر بیمار؛ به طور مکرر اثربخشی درمان را ارزیابی کنید (به عنوان مثال تجویز اکسیژن، نبولایزر درمانی، فیزیوتراپی قفسه سینه، لوله گذاری تراشه یا تراکئوستومی، تهویه مکانیکی، ساکشن ترشحات، برونکوسکوپی).
• سایر نیازهای بیمار را در نظر بگیرید (مثلا موقعیت، اضطراب، استراحت).
• هر مشکلی در تهویه را که ممکن است باعث ایجاد واکنش اضطراب شود شناسایی کنید؛ انسداد لوله، سایر مشکلات حاد تنفسی (به عنوان مثال پنوموتوراکس، درد)، کاهش ناگهانی سطح اکسیژن، سطح تنگی نفس، یا سوء عملکرد ونتیلاتور.
• ممکن است به آرام بخش نیاز باشد. اگر آرام بخش ها مؤثر نباشند ممکن است از عوامل فلج کننده سیستم تنفسی (برای زمان کوتاه) استفاده شود. به بیمار اطمینان دهید که فلج نتیجه دارو است و موقتی است. هدف و اثرات عوامل فلج کننده را برای خانواده بیمار توصیف می کند.
• بیماران را از نظر عوامل فلج کنترل دقیق کنید؛ اطمینان حاصل کنید که بیمار از ونتیلاتور جدا نشده است و تمام آلارم های دستگاه تنفسی همیشه روشن هستند، مراقبت چشمی را انجام دهید، عوارض مربوط به انسداد عصبی عضلانی را به حداقل برسانید، نیازهای بیمار را در مورد درد و راحتی پیش بینی کنید.

برای مشاهده متن کامل به نرم افزار آموزش جامع پرستاری مرهم مراجعه نمایید.