جداول مداخلات عصبانیت، خصومت و پرخاشگری

اختلالات مرتبط

برخی از بیماران مبتلا به افسردگی دچار حملات خشم می شوند. این حملات شدید عصبانیت ناگهانی، معمولاً در شرایطی رخ می دهند که فرد افسرده احساس می کند از نظر احساسی گرفتار شده است. حملات خشم شامل بیان کلامی خشم یا عصبانیت است اما پرخاشگری جسمی ندارد. بیماران، این حملات خشم را رفتاری غیر مشخص توصیف می کنند که در شرایط نامناسب بوده و به دنبال آن پشیمان می شوند. حملات خشم که در برخی از مراجعین افسرده دیده می شود ممکن است به خلق و خوی تحریک پذیر، واکنش بیش از حد به مسائل آزار دهنده جزئی و کاهش توانایی های مقابله ای مربوط باشد.

اختلال انفجاری متناوب (IED)[۱]

این اختلال یک تشخیص روانپزشکی نادر است که با دوره های ناپیوسته تهاجمی مشخص می شود و منجر به حمله جدی یا تخریب اموال می گردد. رفتار پرخاشگرانه ای که فرد از خود نشان می دهد به شدت متناسب با هرگونه تحریک یا عامل تحریک کننده است. این تشخیص تنها در صورتی انجام می شود که بیمار اختلالات روانپزشکی دیگری به جز این اختلال نداشته باشد. طی این حالت فرد یک دوره تنش یا برانگیختگی را نشان می دهد که به نظر می رسد از طریق طغیان تهاجمی، آن را برطرف می کند. پس از آن فرد پشیمان شده و خجالت می کشد. و هیچ نشانه ای از پرخاشگری وجود ندارد. IED بین اواخر بلوغ و دهه سوم زندگی ایجاد می شود. بیماران مبتلا به IED اغلب مردانی با ویژگی های شخصیتی وابسته هستند. که با طغیان های خشونت آمیز به احساس بی فایده بودن یا ناکارآمدی پاسخ می دهند.

بازیگری[۲]

یک مکانیسم دفاعی نابالغ است که در این حالت، شخص بیش از آنکه از طریق تأمل یا احساسات با درگیری های عاطفی یا فشارهای روانی مقابله کند، از طریق واکنش های عملی این کار را انجام می دهد. فرد یه دلیل اینکه به طور موقت احساس ناتوانی می کند، رفتاری مانند عمل پرخاشگری کلامی یا جسمی انجام می دهد. کودکان و نوجوانان معمولاً وقتی قادر به کنترل احساسات شدید نیستند و یا اینکه نمی توانند به صورت کلامی با تعارضات عاطفی برخورد نمی کنند این واکنش عملی را انجام می دهند.

علل

نظریه های نوروبیولوژیک

محققان نقش انتقال دهنده های عصبی در پرخاشگری در حیوانات و انسان ها را بررسی کرده اند اما قادر به شناسایی یک علت واحد نیستند. یافته ها نشان می دهد که سروتونین نقش مهاری در رفتار پرخاشگری دارد. بنابراین سطح پایین سروتونین ممکن است منجر به افزایش رفتار تهاجمی شود. این یافته ممکن است مربوط به حملات خشم باشد که در برخی از بیماران مبتلا به افسردگی دیده می شود. علاوه بر این، افزایش فعالیت دوپامین و نوراپی نفرین در مغز با افزایش رفتار خشونت آمیز همراه است. همچنین آسیب ساختاری به سیستم لیمبیک و لوب های پیشانی و گیجگاهی مغز ممکن است توانایی فرد را برای تعدیل پرخاشگری تغییر دهد و این عامل می تواند منجر به یک رفتار پرخاشگرانه شود.

نظریه های روانی-اجتماعی

نوزادان و کودکان نوپا با صدای بلند و شدیدی ابراز وجود می کنند که این کار در این مراحل رشد و نمو طبیعی است. عصبانیت مزاجی پاسخی متداول از کودکانی است که خواسته های آنها برآورده نمی شود. با بالغ شدن کودک انتظار می رود که کنترل تکانه (توانایی به تأخیر انداختن رضایت مندی) و رفتار مناسب اجتماعی و روابط مثبت با والدین، ​​معلمان و همسالان پیدا کند. کودکانی که در خانواده های ناکارآمد با فرزند پروری ضعیف، کودکانی که پاسخ های متناقضی به رفتارهای خود دریافت می کنند و کودکانی که خانواده های آنها از نظر اقتصادی-اجتماعی در سطح پایینی هستند در معرض خطر افزایش عدم موفقیت در رفتار اجتماعی مناسب قرار دارند. این عدم رشد می تواند منجر تبدیل شدن این کودک به فردی شود که عملکردی بدون تدبیر(عملکرد تکانشی) دارد، زود احساس ناامیدی می کند و فردی پرخاشگر است.

طرد افراد و پرخاشگری نیز می تواند پایه ای برای مشکلات طولانی مدت در تنظیم و مدیریت احساسات، از جمله عصبانیت و مشکلات دیگر باشد. وقتی که این طرد باعث درد یا سرخوردگی عاطفی فرد شود یا تهدیدی برای عزت نفس او باشد، ممکن است به خشم و پرخاشگری منجر شود. رفتار پرخاشگرانه به عنوان ابزاری برای برقراری مجدد کنترل، بهبود خلق و خوی یا کینه شناخته می شود. که سبب ناکامی فرد در رسیدن به اهداف می شود.

می توانید جهت مطالعه بیشتر درباره موضاعات مرتبط با این مقاله، مطالب زیر را مطالعه نمایید.

• توضیحاتی پیرامون عصبانیت، خصومت و پرخاشگری ۱
• پرستاری روانپزشکی
• آشنایی با پرستاری بیماری های روان
• صفر تا صد پرستاری بهداشت روان
• همه چیز درباره پرستاری روان

رفتار

مراجعین پرخاشگر غالباً دارای چند اختلال همزمان مانند اسکیزوفرنی یا اختلال دوقطبی هستند. درمان موفقیت آمیز اختلالات همراه منجر به درمان موفقیت آمیز رفتار پرخاشگرانه نیز می شود. لیتیوم در درمان بیماران پرخاشگر مبتلا به اختلال دوقطبی و ناتوانی ذهنی مؤثر بوده است. از کاربامازپین (تگرتول) و والپروات (دپاکوت) برای درمان پرخاشگری همراه با زوال عقل، روان پریشی و اختلالات شخصیتی استفاده می شود. عوامل ضد روان پریشی معمولی مانند کلوزاپین (کلوزاریل)، ریسپریدون (ریسپردال) و اولانزاپین (Zyprexa) در درمان مراجعین پرخاشگر مبتلا به زوال عقل، آسیب مغزی، ناتوانی ذهنی و اختلالات شخصیتی مؤثر بوده اند. بنزودیازپین ها می توانند تحریک پذیری در بزرگسالان مسن مبتلا به زوال را عقل کاهش دهند. هرچند در سایر بیماران پرخاشگر با کاهش مهار اجتماعی سبب افزایش پرخاشگری می شود.

هالوپریدول (هالدول) و لورازپام (آتیوان) معمولاً به صورت ترکیبی برای کاهش تحریک یا پرخاشگری و علائم روان پریشی استفاده می شوند. بیمارانی که آشفته و پرخاشگر بوده اما روان پریش نیستند بیشتر از لورازپام سود می برند که می تواند در دوزهای ۲ میلی گرم هر ۶۰-۴۵ دقیقه تجویز شود. داروهای روان پریشی غیرمعمول نسبت به داروهای ضد روان پریشی معمولی برای مراجعه کنندگان پرخاشگر و روان پریش موثرتر هستند. استفاده از داروهای ضد روان پریشی نیاز به ارزیابی دقیق برای ایجاد عوارض جانبی خارج هرمی دارد. که می تواند به سرعت با بنزتروپین (کوژانتین) درمان شود. استفاده کوتاه مدت یا خویشتن داری ممکن است در دوره بحران چرخه پرخاشگری برای محافظت از بیمار و دیگران در برابر آسیب لازم باشد اگرچه به خودی خود درمانی نیست.

برای مشاهده متن کامل به نرم افزار آموزش جامع پرستاری مرهم مراجعه نمایید.

[۱]-Intermittent Explosive Disorder (IED)

[۲]-Acting out