سازمان های بزرگ بهداشت جهانی

بسیاری از سازمانهای بین المللی علاقه وافری به ترویج بهداشت در سطح جهانی دارند. علی رغم وجود این حسن نیت سازمان ها تخمین زده می شود که کشورهای کمتر توسعه یافته هنوز بیشترین هزینه مراقبت های بهداشتی خود را متحمل می شوند. و کمک های سازمان های بزرگ بین المللی در واقع کمتر از ۵ درصد هزینه های مورد نیاز را تأمین می کند. گزارش های اخیر نشان می دهد که اکثر بودجه های جمع آوری شده توسط سازمان های بین المللی برای کمک به غذا، آموزش کارگران و کمک به بلایا استفاده می شود. همچنین اغلب کمک ها با الزام گیرندگان به استفاده از کالاها و خدمات گران قیمت از کشورهای اهدا کننده هدر می رود. بیشتر کمک ها به نیاز اصلی کشور نمی رسد. زیرا غالباً از این کمکها استفاده می شود تا کشورهای ثروتمندتر بتوانند در این کشور فقیر به منابع خود دسترسی پیدا کنند.

سازمان های بهداشتی بین المللی به عنوان سازمانهای چند جانبه[۱]، سازمان های دو جانبه[۲]، سازمانهای غیر دولتی (NGO)[۳] و سازمانهای داوطلبانه خصوصی (PVO)[۴] (از جمله سازمانهای خیریه) طبقه بندی می شوند. سازمانهای چند جانبهآنهایی هستند که از منابع مختلف دولتی و غیردولتی کمک دریافت می کنند. سازمان های اصلی بخشی از سازمان ملل متحد (سازمان ملل) هستند و شامل سازمان بهداشت جهانی (WHO)[۵]، صندوق کودکان سازمان ملل (یونیسف)[۶]، سازمان بهداشت پان آمریکن (PAHO)[۷] و بانک جهانی[۸] می شوند. سازمان دو جانبه یک آژانس دولتی است که به کشورهای کمتر توسعه یافته کمک می کند. (مانند آژانس توسعه بین المللی ایالات متحده (USAID). سازمان های غیردولتی یا  PVO توسط آژانس هایی مانند Oxfam ، Project Hope، صلیب سرخ بین المللی، سازمان های مختلف شغلی و تجاری و بسیاری دیگر نمایندگی می شوند.

سازمان بهداشت جهانی (WHO)

سازمان بهداشت جهانی (WHO)یک سازمان خودمختار جداگانه است که با توافق ویژه، از طریق شورای اقتصادی و اجتماعی خود با سازمان ملل متحد همکاری می کند. ایده سازمان بهداشت جهانی از اولین کنفرانس بهداشتی بین المللی در سال ۱۹۰۲ شکل گرفت.

WHO در سال ۱۹۴۶ به عنوان برآمد جامعه ملل و منشور سازمان ملل ایجاد شد. که تشکیل یک آژانس بهداشتی ویژه را برای رسیدگی به دامنه گسترده و ماهیت مشکلات بهداشتی جهان فراهم می کرد. WHO با ریاست یک مدیرکل و پنج دستیار اصلی دارای سه بخش عمده است:

(۱) مجمع جهانی بهداشت بودجه را تصویب می کند و در مورد سیاست های بهداشتی تصمیم گیری می کند؛

(۲) هیئت اجرایی به عنوان رابط بین مجمع و دبیرخانه عمل می کند؛

(۳) و دبیرخانه فعالیتهای روزمره WHO را انجام می دهد.

کار اصلی WHO هدایت و هماهنگی فعالیت های بهداشتی بین المللی و کمک پزشکی پزشکی به کشورهای نیازمند است. بیش از ۱۰۰۰ پروژه مرتبط با بهداشت در هر زمان در سازمان جهانی بهداشت در حال انجام است. ممکن است درخواست کمک مستقیماً توسط یک کشور برای انجام یک پروژه به WHO صورت گیرد یا ممکن است این پروژه بخشی از یک تلاش مشترک بزرگتر باشد. که در آن بسیاری از کشورها شرکت دارند.

صندوق کودکان سازمان ملل متحد (یونیسف)

آژانس چندجانبه دیگر صندوق کودکان سازمان ملل متحد (یونیسف). (http://www.unicef.org) اندکی پس از جنگ جهانی دوم (جنگ جهانی دوم) برای کمک به کودکان در کشورهای جنگ زده اروپا شکل گرفت. این سازمان آژانس فرعی شورای اقتصادی و اجتماعی سازمان ملل است. پس از جنگ جهانی دوم بسیاری از مراکز اجتماعی دریافتند که کودکان جهان به حمایت پزشکی و سایر انواع نیاز دارند. برنامه های پس از جنگ جهانی دوم برای کنترل جذام و سل در کودکان با کمک مالی مجمع عمومی تازه تأسیس سازمان ملل ایجاد شد. از آن زمان یونیسف به عنوان مدافع نیازهای بهداشتی زنان و کودکان زیر ۵ سال با WHO همکاری نزدیک داشته است. برنامه های عمده ی این سازمان، برنامه های چند ملیتی با هدف تأمین آب آشامیدنی سالم. بهداشت، آموزش و پرورش مادران و سلامت کودکان بوده است.

بانک جهانی (http://www.worldbank.org) آژانس چندجانبه دیگری است که مربوط به سازمان ملل است. اگرچه هدف اصلی بانک جهانی وام دادن به کشورهای کمتر توسعه یافته است. تا بتوانند از آنها برای بهبود وضعیت سلامتی مردم خود استفاده کنند. اما برای همکاری در زمینه پروژه های مختلف مرتبط با بهداشت با دفاتر میدانی WHO همکاری کرده است. کنترل و ریشه کن کردن بیماری گرمسیری onchocerciasis در غرب آفریقا. و همچنین برنامه هایی با هدف تأمین آب آشامیدنی سالم و مسکن ارزان قیمت، توسعه سیستم های بهداشتی. و تشویق برنامه ریزی خانواده و واکسیناسیون کودکان از برنامه های این سازمان بوده است.

سلامت جهانی و رشد جهانی

بهداشت جهانی فقط یک برنامه جهانی بهداشت عمومی نیست و با فرد شروع و پایان نمی یابد. این برنامه باید کلیه عواملی را که بر سلامتی تأثیر می گذارد از جمله محیط زیست، آموزش، سیاست های ملی و محلی، مراقبت های بهداشتی و دسترسی به مراقبت های بهداشتی  اقتصادی (واردات و صادرات کالا، صنعت ، فناوری)، جنگ و… را در نظر بگیرد. اطمینان از انجام این تغییرات دیپلماسی جهانی بهداشت[۹] نامیده می شودکه به فرآیندهای مذاکره چند مرحله ای و چند عاملی شامل محیط زیست، بهداشت، بیماری های نوظهور و ایمنی انسان اشاره دارد.

مشخص گردیده است که برای حل مشکلات بهداشت جهانی باید به ترتیب با آموزش متخصصان بهداشت عمومی و دیپلمات ها، ظرفیت دیپلماسی بهداشت جهانی را ایجاد کرد. تا از عدم تعادل بین متخصصان سیاست خارجی و بهداشت عمومی و عدم تعادل موجود در قدرت مذاکره جلوگیری کند. متأسفانه، تأمین کامل مشارکت بهداشت در سیاست خارجی سلامت همه را تضمین نمی کند. اما این اصل را پشتیبانی می کند که دستاوردهای سیاست خارجی هر کشور در ارتقاء و محافظت از سلامت برای همه ارزشمند خواهد بود.

پرستاران نمی توانند به تنهایی در مورد سلامتی برای جمعیت جهانی تصمیم گیری کنند. آنها باید برای دستیابی به اهداف خود از طریق رویکردی چند رشته ای و چند سطحی شامل ابعادی مانند توسعه اقتصادی. صنعتی و فناوری، به طور گسترده تری اقدام نمایند.

زمانی که پروژه هایی که به اهداف دیپلماسی جهانی بهداشت توجه می کنند تهیه می شوند. وضعیت کلی سلامت یک جمعیت بهبود می یابد که در مرحله دوم می تواند از چند جهت به رشد اقتصادی یک کشور کمک کند:

• کاهش از دست دادن تولید ناشی از کارگرانی که به دلیل بیماری در کار غایب هستند
• افزایش استفاده از منابع طبیعی که به دلیل وجود بیماری ممکن است غیرقابل دسترسی باشد
• افزایش تعداد کودکانی که می توانند به مدرسه بروند و سرانجام در رشد اقتصادی کشورشان شرکت کنند
• افزایش منابع پولی که قبلاً صرف معالجه بیماری ها می شد و اکنون برای توسعه اقتصادی کشور در دسترس است

از آنجا که اقتصاد توسعه بین الملل پیچیده است. معمولاً متقاعد کردن دولتها برای هدایت منابع خود به دور از نیازهای متصورانه مانند ارتش و فن آوری و قرار دادن منابع در برنامه های بهداشتی و آموزشی دشوار است. در حالت ایده آل. نقش کشورهای توسعه یافته تر کمک به کشورهای کمتر توسعه یافته برای شناسایی نیازهای داخلی و حمایت از اقدامات مقرون به صرفه و به اشتراک گذاشتن فناوری و تخصص صنعتی آنها است. مهم است که پرستارانی که در جوامع بین المللی کار می کنند. به اهمیت دیپلماسی جهانی بهداشت و پارامترهای مختلف آن مانند فرهنگ، سیاست، اقتصاد، فناوری، بهداشت عمومی. عدالت اجتماعی، سیاست خارجی و امنیت عمومی آگاه باشند. ارائه ی خدمات بهداشتی به تنهایی وضعیت مراقبت های بهداشتی یک کشور را کاهش نخواهد داد.

برای مشاهده متن کامل به نرم افزار آموزش جامع پرستاری مرهم مراجعه نمایید.

[۱]– Multilateral Organizations

[۲]– Bilateral Organizations

[۳]– Non-governmentalOrganizations

[۴]– Private Voluntary Organizations

[۵]– World Health Organization

[۶]– United Nations Children’s Fund

[۷]– Pan American Health Organization

[۸]– World Bank

[۹]– Global Health Diplomacy