مقدمه عصبانیت، خصومت و پرخاشگری

خشم، یک احساس عادی انسانی، واکنشی قوی، ناخوشایند و احساسی به یک تحریک واقعی یا درک نشده است. عصبانیت وقتی ایجاد می شود که فرد دچار ناامیدی، صدمه یا ترس باشد. خشم با عصبانیت و برخورد صحیح و صریح، می تواند نیروی مثبتی باشد که به فرد کمک می کند. تا تعارضات و مشکلات را حل کرده و تصمیم بگیرد. خشم با فعال سازی مکانیسم های پاسخ ستیز یا گریز سیستم عصبی سمپاتیک، به بدن برای دفاع از خود در صورت نیاز انرژی می دهد. خشم اگر به طور نامناسب بیان شده یا سرکوب شود می تواند باعث مشکلات جسمی یا عاطفی شده و یا روابط را مختل کند.

خصومت که به آن پرخاشگری کلامی نیز گفته می شود، احساسی است که از طریق سوء استفاده کلامی، عدم همکاری، نقض قوانین یا هنجارها یا رفتار تهدیدآمیز ابراز می شود. ممکن است شخصی احساس خطر کند و ناتوان باشد. رفتار خصمانه برای ارعاب یا ایجاد صدمه ی عاطفی به دیگری است. و می تواند منجر به پرخاشگری جسمی شود. پرخاشگری جسمی رفتاری است که در آن فرد به شخص دیگری حمله می کند یا به او آسیب می رساند و یا اموال او را از بین می برد. هر دو عمل پرخاشگری کلامی و جسمی برای آسیب رساندن یا مجازات کردن شخص دیگر یا مجبور کردن کسی به انجام عملی است. برخی از مراجعین که دارای اختلالات روانپزشکی هستند رفتار خصمانه یا پرخاشگرانه جسمی نشان می دهند که چالشی برای پرستاران و سایر کارکنان است.

شروع و سیر بالینی

عصبانیت

اگرچه خشم طبیعی است اما غالباً به عنوان یک احساس منفی درک می شود. بسیاری از افراد در ابراز مستقیم عصبانیت راحت نیستند. با این وجود، وقتی شرایط ناعادلانه باشد، حقوق شخصی رعایت نشود. یا انتظارات واقع بینانه برآورده نشود، خشم می تواند یک واکنش طبیعی و سالم باشد. اگر فرد بتواند خشم خود را قاطعانه ابراز کند، حل مسئله یا حل مشکل امکان پذیرتر است.

عصبانیت، عملی بد یا اشتباه نیست بلکه انکار یا تلاش برای از بین بردن آن رفتار نادرستی است. ابراز و مدیریت احساس عصبانیت به روشی مثبت برای سلامتی ضروری است. خشم وقتی منفی است که فرد آن را انکار، سرکوب یا به صورت نامناسب بیان کند. اگر شخصی در بیان خشم خود ناراحت باشد، ممکن است احساس عصبانیت را انکار یا سرکوب نماید. پیامدهای احتمالی این عمل مشکلات جسمی مانند سردردهای میگرنی، زخم یا بیماری عروق کرونر و مشکلات عاطفی مانند افسردگی و اعتماد به نفس پایین است.

هنگامی که خشم به صورت نامناسب ابراز شود می تواند منجر به خصومت و پرخاشگری گردد. پرستار می تواند به بیماران کمک کند. تا خشم خود را به طور مناسب و با الگوسازی و تکنیک های ارتباطی قاطعانه و همراه با نقش آفرینی ابراز کنند.

برخی از افراد سعی می کنند احساسات عصبانیت خود را با انجام فعالیت های پرخاشگرانه اما ایمن مانند ضربه به کیسه بوکس یا فریاد زدن بیان کنند. تصور می شود که چنین فعالیت هایی کاتارسیس یا رها کننده خشم است. با این حال عمل کاتارسیس می تواند سبب افزایش عصبانیت فرد گردد. بنابراین فعالیت های پاکسازی روان ممکن است برای بیماران عصبانی منع شود. فعالیتهای غیر پرخاشگرانه مانند راه رفتن یا صحبت با شخصی دیگر نیز احتمالاً در کاهش عصبانیت مؤثر باشند. تکنیک های شناختی رفتاری درمانی مانند حواس پرتی، حل مسئله و تغییر دیدگاه یا تغییر فرم می تواند در مدیریت شرایط یا مشکلاتی که باعث تحریک احساس عصبانیت می شوند مؤثر باشد.

می توانید جهت مطالعه بیشتر درباره موضاعات مرتبط با این مقاله، مطالب زیر را مطالعه نمایید.

• پرستاری روانپزشکی
• آشنایی با پرستاری بیماری های روان
• صفر تا صد پرستاری بهداشت روان
• همه چیز درباره پرستاری روان

خصومت و پرخاشگری

رفتار خصمانه و پرخاشگرانه می تواند ناگهانی و غیرمنتظره باشد. با این حال، اغلب می توان مراحل آن را در حوادث پرخاشگرانه به صورت زیر مشاهده کرد:

یک مرحله ی تحریک کننده (حادثه یا وضعیتی که پاسخ تهاجمی را آغاز می کند)، یک مرحله تشدید، یک مرحله بحران، یک مرحله بهبودی و یک مرحله پس از بحران.

همانطور که رفتار بیمار به سمت مرحله بحران پیش می رود، توانایی درک دقیق وقایع، حل مشکلات، ابراز احساسات به طور مناسب یا کنترل رفتار خود را نیز از دست می دهد و ممکن است منجر به پرخاشگری جسمی تبدیل شود. بنابراین، مداخلات در مراحل تحریک و تشدید برای جلوگیری از رفتارهای تهاجمی جسمی، کلیدی هستند.

برای مشاهده متن کامل به نرم افزار آموزش جامع پرستاری مرهم مراجعه نمایید.