اهداف جلسه ارتباطات درمانی

پرستار برای کمک به دستیابی به اهداف زیر از کلیه تکنیک ها و مهارت های ارتباطی درمانی استفاده می کند:

• با همدلی، دلسوزی و پذیرفتن بی قید و شرط بیمار، بدون در نظر گرفتن رفتار و اعتقادات خود با او رابطه برقرار کند.
• به طور فعال به بیمار گوش دهد تا موضوعات مورد توجه را شناسایی کرده و اهداف بیمار مدارانه را برای تعامل تدوین کند.
• فهم عمیقی نسبت به درک بیمار از مسئله و تقویت همدلی در روابط پرستار و بیمار به دست آورده شود.
• افکار و احساسات بیمار را کاوش کند.
• بیان افکار و احساسات بیمار را تسهیل کند.
• بیمار را در ایجاد مهارت های جدید در حل مسئله راهنمایی کند.
• ارزیابی بیمار از راه حل ها را ارتقاء دهد.

غالباً پرستار می تواند زمان و مکان را برای برقراری ارتباط درمانی، مانند برقراری تعامل عمیق با همراهی بیمار، برنامه ریزی کند. پرستار زمان دارد که در مورد اینکه کجا باید ملاقات کند و چه چیزی بگوید فکر کند و یک ایده کلی از موضوع داشته باشد. در بعضی از مواقع بیمار ممکن است به پرستار نزدیک شود و بگوید «آیا می توانم همین حالا با شما صحبت کنم؟» یا ممکن است پرستار بیمار را ببیند که تنها نشسته، گریه می کند و تصمیم می گیرد که برای تعامل با بیمار، به او نزدیک شود.

معرفی خود و ایجاد قرارداد هنگام ملاقات با بیمار برای اولین بار شروع خوبی برای برقراری ارتباط درمانی است.

پرستار می تواند از بیمار بپرسد که ترجیح می دهد چطور خطاب شود. یک قرارداد برای برقرار کردن رابطه شامل خلاصه مراقبت هایی که پرستار از آن ارائه می دهد، مدت زمانی که پرستار با بیمار خواهد بود و پذیرش این شرایط توسط بیمار است. پس از انجام مقدمه و برقراری قرارداد، پرستار می تواند با گفتگوهای کوچک یخ را بشکند و در صورت آشنایی با بیمار در صورتی که قبلاً ملاقات نکرده اند، به برقراری رابطه کمک کند. سپس پرستار می تواند از یک سوال باز برای راهنمایی بیمار در جهت شناسایی موضوع اصلی مورد توجه استفاده کند. سؤالات باز برای شروع جلسه ارتباطات درمانی مفید هستند زیرا به آن ها اجازه می دهد که بر روی آنچه که وی مهم می داند تمرکز کنند. مثال زیر مثالی از نحوه شروع ارتباط درمانی است:

پرستار: «سلام خانم ردفور. اسم من ماریا است و از ساعت ۷ صبح تا ۳:۳۰ بعد از ظهر پرستار شما هستم. شما دوست دارید که با چه اسمی شما را صدا بزنم؟ » (معرفی خود، ایجاد حدود روابط)

بیمار: «سلام ماریا. می توانی مرا پگی صدا کنی»

پرستار: «امروز هوا نسبت به روزهای قبل خنک تر شده است»

بیمار: «واقعاً؟ اینجا هنوز هم به نظر من گرم است»

پرستار: «اینجا گاهی اوقات به دلیل سیستم تهویه گرم به نظر می رسد. به من بگو امروز چطور هستی؟» (سؤال باز)

نقش غیرمستقیم

هنگام شروع تعامل درمانی با بیمار، اغلب این بیمار (و نه پرستار) است که، مشکلی که می خواهد درباره آن بحث کند را شناسایی می کند. پرستار از مهارت گوش دادن فعال برای شناسایی موضوع مورد نظر استفاده می کند. بیمار هدف را مشخص کرده و جمع آوری اطلاعات در مورد این موضوع بر بیمار متمرکز خواهد شد. پرستار به عنوان راهنما در این گفتگو عمل می کند. ارتباط درمانی برای دستیابی به هدف در محدوده زمانی مکالمه متمرکز است. موارد زیر نمونه هایی از اهداف بیمارمدارانه است:

بیمار در مورد نگرانی های خود درباره دختر ۱۶ ساله اش که در مدرسه مشکل دارد صحبت خواهد کرد.

بیماربه مشکل عوارض جانبی دارویی را که مصرف می کند اشاره می نماید .

بیمار ناراحتی خود را در مورد سوء مصرف مواد مخدر پسرش به اشتراک خواهد گذاشت.

بیمار بیشترین نگرانی های خود را در مورد تک والد بودن ابراز خواهد کرد.

پرستار در این نوع ارتباطات درمانی نقش غیر مستقیم داشته و با استفاده از سوالات باز، شروع به جمع آوری اطلاعات در مورد موضوع مورد نظر و کمک به بیمار می کند. بیمار بیشتر صحبت ها را انجام می دهد. پرستار نیز بیمار را از طریق تعامل راهنمایی کرده و بیان احساسات بیمار و شناسایی مسائل را تسهیل می کند.

موارد زیر مثالی از نقش غیرمستقیم پرستار است:

بیمار: «من از خانواده ام بسیار ناراحت هستم»

پرستار: «ناراحت شدی؟»(بازتاب کننده)

بیمار: «بله. نمی توانم بخوابم و اشتهایم ضعیف است. من فقط نمی دانم چه کاری باید انجام دهم»

پرستار: «ادامه بده»(یا استفاده از یک سؤال باز)

بیمار: « شوهر من ساعت ها کار می کند و وقتی به خانه می رسد خسته است. او به ندرت کودکان را قبل از خواب می بیند».

پرستار: «متوجهم»(پذیرش)

بیمار: «من مشغول تلاش برای تهیه شام و تلاش برای مراقبت از کودکان هستم اما می خواهم با شوهرم صحبت کنم».

پرستار: «وقتی همه این اتفاقات می افتد چه احساسی داری؟» (بیان دلگرم کننده)

بیمار: «مثل ایناست که من در یک لحظه از چند جهت ضربه خورده ام. به نظر می رسد هیچ چیز درست پیش نمی رود و من نمی توانم همه چیز را درست کنم»

پرستار: «به نظر می رسد که شما احساس ضعف کرده اید» (ترجمه به احساسات)

بیمار: «بله. خودم نمی توانم همه کارها را یک باره انجام دهم. من فکر می کنم باید تغییراتی ایجاد کنیم»

پرستار: «شاید من و شما بتوانیم در مورد برخی تغییرات بالقوه که می خواهید ایجاد کنید بحث کنیم»(پیشنهاد همکاری)

بیمار در برخی از تعاملات درمانی تنها می خواهد با شنونده علاقه مند صحبت کند و احساس کند که شنیده شده است. اغلب فقط به اشتراک گذاشتن یک رویداد ناراحت کننده می تواند به بیمار اجازه دهد افکار و احساساتی را که او را آزار می دهند بیان کند. این روش راهی برای کاهش بار احساسی و آزادسازی احساسات بدون نیاز به تغییر وضعیت است. در مواقع دیگر ممکن است بیمار نیاز به یادآوری و تعریف خاطرات خوشایند از وقایع گذشته داشته باشد. افراد مسن معمولاً در یادآوری وقایع زندگی خود مانند آنچه در دنیا هنگام بزرگ شدن اتفاق می افتاد، نحوه آشنایی و ازدواج با همسرشان و غیره آرامش زیادی پیدا می کنند.

راهنما

هنگامی که بیمار به خودکشی فکر می کند، دچار بحران می شود یا از واقعیت خارج می شود پرستار از نقش راهنما استفاده می کند، سؤالات مستقیم بله یا نه را می پرسد و با استفاده از حل مسئله به بیمار کمک می کند تا مکانیزم های جدیدی برای مقابله با مسائل موجود ایجاد کند. در زیر مثالی از ارتباطات درمانی با استفاده از نقش هدایت پذیرتر وجود دارد:

پرستار: «من می بینم شما در گوشه ای از اتاق دور از بقیه نشسته اید« (مشاهده)

بیمار: «بله ، چه فایده ای دارد؟»

 پرستار: «چه فایده ای دارد؟» (به دنبال توضیحات)

بیمار: «از هر چیزی»

پرستار: «شما ناامید به نظر می آیید» (گفتاری ضمنی) «آیا به خودکشی فکر می کنید؟» (جستجوی اطلاعات)

بیمار: «من فکر می کردم بهتر است مرده باشم»

پرستار در این مثال از نقش راهنما استفاده می کند زیرا امنیت بیمار در معرض خطر است.

چگونه عبارات را بیان کنیم

شیوه عبارات پرستار از سؤالات مهم است. سؤالات باز دارای اطلاعات تشریحی بیشتری هستند و به سؤالات بله یا خیر فقط تک جواب می دهند. پرستار بر اساس اطلاعاتی که می خواهد به دست آورد انواع مختلفی از سوال را می پرسد. پرستار از گوش دادن فعال برای ایجاد سؤالات بر اساس نشانه هایی که بیمار در پاسخ های خود داده استفاده می کند.

استفاده از مهارت های گوش دادن فعال، پرسیدن سؤالات باز و دریافت پاسخ های بیمار به پرستار کمک می کند شرح کاملی از یک مسئله یا یک واقعه را به دست آورد و تجربه بیمار را درک کند. برخی از مراجعین مهارت و حوصله توصیف چگونگی وقوع یک واقعه در طول زمان و بدون کمک پرستار را ندارند. مراجعین تمایل دارند که ابتدا و انتهای یک داستان را بازگو کنند و اطلاعات مهم در مورد رفتار خود را کنار بگذارند. پرستار می تواند با استفاده از تکنیک هایی از قبیل شفاف سازی و قرار دادن یک رویداد در زمان یا ترتیب به بیمار کمک کند.

درخواست توضیح

پرستاران اغلب معتقدند که آن ها همیشه باید بتوانند حرف های بیمار را بفهمند اما این امر همیشه ممکن نیست. زیرا احتمال دارد که افکار و ارتباطات بیمار نامشخص باشد. پرستار هرگز نباید تصور کند که مقصود بیمار را می فهمد. بلکه باید در صورت تردید، از بیمار توضیح بخواهد. درخواست توضیح برای تأیید درک پرستار از آنچه بیمار قصد دارد انتقال دهد در جمع آوری دقیق اطلاعات مهم است.

ممکن است پرستار در مورد مسئله ای که قبلاً بحث شده نیاز به اطلاعات یا توضیحات بیشتری داشته و مجددا به آن موضوع باز گردد. همچنین ممکن است لازم باشد برای شفاف سازی اطلاعات در برخی زمینه ها سؤال کند. سپس پرستار می تواند از تکنیک درمانی اعتبار سنجی توافقی یا تکرار درک خود از واقعه ای که بیمار فقط توصیف کرده استفاده کند تا ببیند که آیا تصورات وی صحیح است یا خیر. مهم این است که به جای کار کردن با فرضیات، به عقب برگردیم و موضوع را روشن کنیم.

می توانید جهت مطالعه بیشتر درباره موضاعات مرتبط با این مقاله، مطالب زیر را مطالعه نمایید.

• توضیحاتی پیرامون روش های ارتباطی با بیمار
• توضیحاتی پیرامون مهارت های ارتباطی عامیانه
• توضیحاتی‌ پیرامون ارتباط درمانی پرستار با بیمار

اجتناب از موضوعات تولید کننده ی اضطراب

گاهی اوقات مراجعیندر مورد موضوعی بحث می کنند که کمترین اهمیت را دارد زیرا تهدید کنندگی آن کمتر از موضوعی است که اضطراب بیمار را افزایش می دهد. بیمار در حال بحث در مورد یک موضوع است اما به نظر می رسد در جای دیگری متمرکز شده است. گوش دادن فعال و مشاهده تغییرات در شدت روند غیرکلامی به پرستار کمک می کند تا درک کند چه چیزی در جریان است. بسیاری از گزینه ها می توانند به پرستار کمک کنند تا مشخص کند کدام موضوع از اهمیت بیشتری برخوردار است:

• از بیمار بپرسید که در حال حاضر کدام مسئله از اهمیت بیشتری برخوردار است؟
• با موضوع جدید همراه شوید زیرا بیمار پیامی غیرکلامی داده که این مسئله ای است که باید در مورد آن بحث شود.
• رفتار بیمار را واکاوی کنید زیرا نشان می دهد موضوع مهمتری وجود دارد که باید در مورد آن بحث شود.
• ذهنیت موضوع دیگر را برای جستجوی بعدی بایگانی کنید.
• مبحث جدید را نادیده بگیرید زیرا به نظر می رسد که بیمار در تلاش است تا از موضوع اصلی دوری کند.

مثال زیر نشان می دهد که پرستار چگونه می تواند مهمترین مساله برای بیمار را شناسایی کند:

بیمار: «من نمی دانم بهتر است به شوهرم بگویم یا نگویم که دیگر قادر به انجام کار نیستم. او هر وقت خبر بد می شنود خیلی ناراحت می شود. او یک زخم دارد و به نظر می رسد خبرهای بد باعث شروع یک دوره خونریزی و درد زخم شود».

پرستار: «مقابله با کدام مسئله در حال حاضر برای شما دشوارتر است خبر بد یا زخم شوهرتان؟» (بیان دلگرم کننده)

برای مشاهده متن کامل به نرم افزار آموزش جامع پرستاری مرهم مراجعه نمایید.