کار با بیماران مضطرب

پرستاران با مراجعه خانواده های مضطرب در شرایط مختلف مانند قبل از جراحی و بخش های اورژانس، بخش های مراقبت ویژه، مطب ها و کلینیک ها مواجه می شوند. در این زمان به عنوان نخستین کار، پرستار باید سطح اضطراب فرد را ارزیابی نماید زیرا سطح اضطراب تعیین کننده نوع مداخلات می باشد.

اضطراب خفیف برای بیمار یک خصوصیت مفید بوده و نیازی به مداخله مستقیم ندارد. افرادی که اضطراب خفیف دارند می توانند مشکلات را یاد بگیرند و حل کنند و حتی مشتاق به دست آوردن اطلاعات جدید هستند. آموزش در زمانی که بیمار مضطرب است، می تواند مؤثر باشد.

​​پرستار باید اطمینان داشته باشد که بیمار با اضطراب متوسط و معمولی از حرف های او تبعیت می کند. دقت و توجه بیمار می تواند نامتعادل بوده و حتی ممکن است با گذشت زمان در تمرکز دچار مشکل شود. در این زمان صحبت کردن با جملات کوتاه، ساده و قابل فهم مؤثر است. پرستار باید اطمینان حاصل کند که بیمار هنوز اطلاعات را به درستی دریافت می کند. اگر تمرکز بیمار کاهش یابد ممکن است لازم باشد پرستار بیمار را به سمت موضوع هدایت کند.

بیمار با اضطراب شدید

هنگامی که اضطراب شدید می شود، بیمار دیگر نمی تواند تمرکز کرده و اطلاعات را دریافت کند. پرستار نیز باید سعی کند قبل از اقدام به انجام کار دیگری، ابتدا میزان اضظراب بیمار را تا سطح متوسط و حتی پایین تر از آن کاهش دهد. همچنین ماندن در کنار فرد بیمار ضروری است زیرا اگر تنها بماند بیشتر دچار اضطراب می شود. صحبت با بیمار با صدای کم، آرام و آرامش بخش می تواند کمک کننده باشد. اگر فرد نتواند آرام بنشیند، راه رفتن با او در هنگام صحبت کردن می تواند مؤثر باشد. آنچه پرستار درباره ی آن صحبت می کند کمتر از نحوه گفتن کلمات اهمیت دارد. کمک به فرد حتی در نفس کشیدن عمیق می تواند به کاهش اضطراب او منجر شود.

در هنگام اضطراب شدید، مهمترین نگرانی شخص بیمار امنیت اوست. زیرا او نمی تواند آسیب احتمالی را درک کند و ممکن است هیچ گونه توانایی تفکر منطقی نداشته باشد. حتی اگر بیمار نتواند صحبت های پرستار را پردازش نماید باید پرستار مرتباً با او صحبت کند. رفتن به یک محیط کوچک، آرام و بدون تحریک نیز ممکن است به کاهش اضطراب کمک کند. همچنین پرستار می تواند به فرد اطمینان دهد که این حالت او نوعی اضطراب بوده و از بین خواهد رفت و او اکنون در مکانی امن است. پرستار باید تا زمانی که وحشت از بین برود نزد بیمار باقی بماند. اضطراب در سطح شدید نامحدود است اما می تواند از ۵ تا ۳۰ دقیقه طول بکشد.

پرستار هنگام کار با یک فرد مضطرب باید از سطح اضطراب خود نیز آگاه باشد. حفظ آرامش و کنترل خود، در صورتی که پرستار قصد دارد به طور مؤثر با بیمار کار کند ضروری است.

مقاله مرتبط با این موضوع:

• بررسی اضطراب و اختلالات اضطرابی

اضطراب کوتاه مدت

اضطراب کوتاه مدت را می توان با داروهای ضد اضطراب درمان کرد. بیشتر این داروها بنزودیازپین ها نظیر دیازپام، آلپروزولام، کلردیازپوکساید و لورازپام هستند که معمولاً برای اضطراب تجویز می شوند. داروهای غیربنزودیازپینی نظیر بوسپیرون و مپروبامات نیز در این مواقع کاربرد دارند. بنزودیازپین ها پتانسیل بالایی برای سوء استفاده و وابستگی دارند. بنابراین استفاده از آنها باید کوتاه مدت باشد و مدت استفاده در حالت ایده آل بیش از ۴ تا ۶ هفته نیست. این داروها برای تسکین اضطراب طراحی شده اند تا فرد بتواند با هر بحران یا موقعیتی که باعث استرس شود، به طور مؤثرتری کنار بیاید. متأسفانه، بسیاری از افراد این داروها را به عنوان درمانی برای اضطراب می دانند و به جای یادگیری مهارت های مقابله ای موثرتر یا ایجاد تغییرات لازم، به استفاده از آنها ادامه می دهند.

برای مشاهده متن کامل به نرم افزار آموزش جامع پرستاری مرهم مراجعه نمایید.